Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/36

 — Milczcie! — nakaza Mariano. — Wyście sami winni wszystkiemu. Mimo to uratuję was.
 — Wy? W jaki to sposób?
 — Wyciągniemy was po sznurze na górę i odwieziemy do hacjendy.
 Przez obolałą twarz Verdoji przeszedł jakiś jasny cień; po chwili jednak znowu z ponurym grymasem zapytał:
 — W jaki sposób wydostaniecie się z piramidy?
 — Powiecie nam, jak drzwi należy otworzyć i wskażecie drogę.
 — Ach! Więc nie wiecie tego?
 Twarz Verdoji rozjaśnił uśmiech szatańskiej radości, jakgdyby na tę jedną chwilę przestał cierpieć.
 — Musicie zginąć z głodu — musicie skonać z pragnienia — musicie zgnić tutaj!
 Każde z tych zdań wyrzucał coraz głośniej. Widocznie chciał krzykiem zagłuszyć swe straszliwe boleści.
 — Nie, nie zgnijemy tutaj, — rzekł Mariano. — Przecież zechcecie odzyskać wolność i zdrowie, a to jedynie my zwrócić wam możemy.
 — Mam być wolnym, zdrowym, ach! — jęknął Verdoja. — Nigdy... Mam ręce i stos pacierzowy złamany. Muszę zginąć.
 — Nie zginiecie; będziecie żyć i to dzięki nam. Czy chcecie oddać się pod naszą opiekę?
 — Nigdy, nigdy! Gińcie razem ze mną.
 Verdoję zalała piana; zdawało się że oczy wystąpią mu z orbit. By jak wąż, który się wije w śmiertelnym kurczu, zatruwając otoczenie ostatnim jadem.

34