Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/108

 Zalała się łzami. Ale wyciskała je raczej rozpacz, aniżeli nadzieja. Nagle — — od potężnego huku zatrzęsła się ziemia i mury. Gdy wślad za tem doleciał ich głuchy trzask, marynarz skoczył z miejsca i zawołał:
 — Hura! Hura! Sternau jest tutaj bezwątpienia! To była detonacja; od niej załamała się ściana. Jesteśmy uratowani, uratowani!
 Emma chciała wstać również, ale ugięły się pod nią kolana.
 — Czy to możliwe? — szepnęła.
 — Zdaje się, że sennor Unger ma rację, — rzekł Mariano. — A pani jak sądzi, sennorita Karja?
 Karja zwolna otworzyła zamknięte oczy i rzekła:
 — To Sternau; byłam pewna, że przyjdzie.
 Emma przyjaciółkę objęła za szyję, ucałowała ją i zawołała:
 — Dzięki Ci, Boże! Nigdy nie zapomnę, ile mi okazałeś miłości i łaski!
 Przeszła długa chwila. Siedzieli w korytarzu, nasłuchując.
 — Może podejdziemy do przednich drzwi? — zapytał kapitan.
 — Dobrze. Wtedy będziemy lepiej słyszeć, co się dzieje, — rzekł Mariano.
 Emma oparła się o jego ramię; podeszli do drzwi, które nie chciały ustąpić pod ich sztyletami. Usiedli na wilgotnej ziemi i nasłuchiwali. Zdaleka rozlegał się ustawicznie głuchy dźwięk przesuwanych i trącanych przedmiotów.
 — Wie pani, co to za hałas? — spytał Unger. — Usu-

106