Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/194

—  380  —

 Chciałem się przypatrzyć koniowi Kolmy Puszi, gdyż nad Rush-Creekiem widzieliśmy go bardzo krótko. Był to mustang pysznej budowy, szybki i wytrwały, co poznaliśmy już w tym krótkim czasie.
 Podczas jedzenia ustała rozmowa, co spowodowała obecność tajemniczego Indyanina, który, posiliwszy się nieco, wstał, udał się do swego konia, wskoczył na siodło i rzekł:
 — Moi bracia wyrządzili mi wielką przysługę. Dziękuję im! Ucieszę się, gdy ich kiedyś znowu zobaczę!
 — Czy brat Kolma Puszi chce się z nami rozłączyć? — zapytałem.
 — Tak — odpowiedział.
 — Dlaczego tak rychło?
 — Jestem jako wiatr, który idzie tam, gdzie musi.
 — Niech brat zsiędzie z konia i zostanie z nami jeszcze przez chwilę, gdyż muszę z nim bezwarunkowo pomówić.
 — Niech mi brat Shatterhand wybaczy! Muszę już odjechać!
 — Dlaczego Kolma Puszi obawia się nas tak bardzo?
 — Kolma Puszi nie boi się nikogo, ale zadanie jego nakazuje mu być samym.
 Z prawdziwą radością spojrzałem w oblicze Winnetou, który przeczuł, co zamierzałem, i ucieszył się w duszy wrażeniem, jakie musiał wywołać ten mój krok.
 — Mój czerwony brat nie będzie miał powodu zaprzątać się długo tem zadaniem — odpowiedziałem. — Wkrótce będzie ono rozwiązane.
 — Old Shatterhand mówi słowa, których nie rozumiem. Odchodzę i żegnam moich braci!
 Już podniósł był rękę, by przynaglić konia do biegu, kiedy ja zawołałem:
 — Kolma Puszi zostanie!
 — Muszę odjechać — odpowiedział stanowczo.
 — Well, powiem zatem tylko jedno słowo: Jeśli brat Kolma Puszi musi nas opuścić, w takim razie