Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/184

—  370  —

 — Bardzo słusznie! Czy jednak rzeczywiście nie była potrzebna?
 — Czy myślicie o mej niewoli u Utajów?
 — Tak.
 — Byłbym sam się wyswobodził!
 Teraz ja postanowiłem nie narzucać się z usługami.
 — Jestem tego pewien — rzekłem. — Uważajmy zatem sprawę za skończoną! Jedźcie z Bogiem sami!
 Chciałem się odwrócić, lecz on wziął mię za rękę, prosząc:
 — Nie gniewajcie się na mnie! W słowach moich brzmiała niewdzięczność, ale wy wiecie, że niewdzięcznym nie jestem.
 — Wiem.
 — Wyjawię wam przynajmniej jedną rzecz. Milczałem tak uporczywie, ponieważ sądziłem, że porzucilibyście mnie, gdybyście wiedzieli, kto jestem.
 — Zbyteczne skrupuły! Bądźcie, kim chcecie! Old Surehand to zacny człowiek!
 — Ale... ale... syn aresztanta!
 — Pshaw!
 — Wy się nie przerażacie?
 — Ani mi się śni!
 — Zważcie, sir! Aresztanta!
 — W więzieniach bywali już zacni ludzie.
 — Ale mój ojciec nawet tam umarł.
 — To smutne, ale nie może zmienić mojego stosunku do was.
 — Naprawdę?
 — Rzeczywiście!
 — Matka moja była też aresztantką!
 — To okropne!
 — Wuj również.
 — Biedaku!
 — Oboje uciekli.
 — To dobrze!
 — Ależ, sir, nie pytacie wcale, za co ich ukarano!
 — Jaką korzyść będę miał z tego, że się o tem dowiem?