Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/53

—  299  —

 — Co to za ludzie? — spytał wódz.
 — Miztekowie — odrzekł hrabia.
 — Miztekowie, którzy wyginą i zeschną! —, dodał wódz wzgardliwie.
 — O, oni mają jeszcze dość siły. Przypatrz się ich dowódcy!
 — To olbrzym, cibolero!
 — Tak, pewnie, że cibolero, łowca bawołów, ale najmężniejszy ze wszystkich. Zgadnij, jak brzmi jego imię!
 — Powiedz!
 — To jest Czoło Bawole, wódz Mizteków!
 — Uff! To... to jest Czoło Bawole! — rzekł Komancz, mierząc Miztekę posępnem okiem. — Niezadługo zginie pod słupem męczeńskim w obozie Komanczów.
 Gdy powrócili do ruin, wysłano wywiadowcę. Ubrany był, jak cywilizowany Indyanin, a dostał lichą strzelbę i najgorszego konia. Otrzymał też rozkaz okrążenia hacyendy, ażeby się zdawało, że nie przybywa z północy, lecz z południa.
 Wysłannik objechał tylną stronę i południowy stok El Reparo i skierował się potem od południa ku hacyendzie.
 Czoło Bawole stał przy oknie z hacyenderem i z Sercem Niedźwiedziem, kiedy szpieg wjeżdżał na dziedziniec.
 — Uff! — rzekł Apacz z szyderczym uśmiechem.
 — Co? — zapytał Arbellez.
 — Nasz przyjaciel chce powiedzieć, że to jest oczekiwany wywiadowca — objaśnił Czoło Bawole okrzyk Apacza.
 — O, to nie Komancz! — rzekł Arbellez.
 — To Majo, albo Opato, ale w każdym razie szpieg.
 — Jak z nim postąpić?
 — Przyjaźnie. Nie powinien domyślić się, że przygotowujemy się do walki.