Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/51

—  297  —

 — Dwa razy po dziesięć razy dziesięć!
 — Dwustu? To wystarczy. Dostaniesz w swe ręce trzech słynnych wodzów, skalpy wszystkich mieszkańców hacyendy i wszystko, co się w niej znajduje, jeśli nie zniszczysz domu, który jest moją własnością.
 Komancz namyślił się i oświadczył:
 — Żądanie twoje spełnione będzie. A zatem gdzie są ci trzej wodzowie?
 Uśmiechając się z zadowoleniem, odpowiedział hrabia:
 — Właśnie w hacyendzie!
 — Uff! Wywiodłeś mnie w pole! — przyznał się Czarny Jeleń.
 — Ale ja mam twoje słowo!
 — Wódz Komanczów nigdy słowa nie łamie. Dom jest twój. Trzej nieprzyjaciele, skalpy i wszystko, co się w domu znajduje, należy jednak do Komanczów. Czy hacyenda zbudowana z kamienia?
 — Z mocnych kamieni i otoczona palisadą, ale ja znam wszystkie przejścia i poprowadzę was. Znajdziecie się w środku domu, a wszyscy mieszkańcy będą jeszcze twardo spali. Zbudzą się tylko na to, żeby paść pod waszymi nożami i tomahawkami.
 — Czy hacyendero ma dużo broni?
 — Podostatkiem, lecz to nie przyda mu się na nic.
 — Ilu ludźmi rozporządza?
 — Może czterdziestoma.
 — Cztery razy po dziesięciu? To czyni siedm razy po dziesięciu, bo każdy z trzech wodzów zastąpi dziesięciu.
 — Grotu Piorunowego nie trzeba brać w rachubę.
 — Czemu?
 — Jest ranny, a może nawet już nie żyje. Ugodziłem go w głowę maczugą.
 — Uff! Ty walczyłeś z Grotem Piorunowym?
 — Cóż w tem dziwnego?
 — Kto z nim walczy, musi być dzielnym wojownikiem.