Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/273

—  251  —

 — Do mnie i do mojej siostry, Karji. My jesteśmy jedynymi potomkami królów Mizteków. Czy mam cię zaprowadzić?
 — Proszę o to.
 — Przygotuj się dzisiaj na dwie godziny po północy. Tylko w nocy możemy ruszyć w tę podróż.
 — Czy mogę o tem komu powiedzieć?
 — Nikomu, chyba tylko córce hacyendera.
 — Czemu jej?
 — Ponieważ wie, że szukasz skarbu.
 — Ach! Skąd ty wiesz o tem?
 — Słyszałem wczoraj każde słowo, które mówiliście do siebie. Masz mapę; a jednak postanowiłeś sam nic nie wziąć. Chciałeś wpierw zbadać, czy są spadkobiercy. Jesteś uczciwym człowiekiem, jakich mało wśród bladych twarzy, dlatego zobaczysz skarby królewskie.
 W godzinę później, w porze obiadowej, kiedy wszyscy siedzieli jeszcze przy deserze, wsunęła się Indyanka do pokoju hrabiego i szepnęła:
 — Czy napisałeś ten papier?
 — A umiesz czytać? — zapytał on.
 — Tak — odparła dumnie.
 — Oto masz!
 Podał jej arkusz papieru, na którym napisane były następujące słowa:
 „Niniejszem oświadczam, że po otrzymaniu skarbu królewskiego Mizteków zaręczę się z Karją, potomkiem ich królów i że pojmę ją za żonę.
 Alfonzo
 hrabia de Rodriganda y Sevilla“.
 — Dobrze napisałem? — zapytał.
 — Słowa są dobre, ale pieczęci niema.
 — To niepotrzebne.
 — Przyrzekłeś mi dać pieczęć!
 — Stanie się wedle twej woli — rzekł, ukrywając swą niechęć.
 Roztopił laskę wosku i położył pieczęć nad słowami.