Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/120

—  364  —

 — Za pozwoleniem, sir! Oto jest punkt, co do którego musimy się umówić, zanim przyrzeknę wam pomoc obiecaną.
 — Czemu?
 — Ja nie jestem mordercą!
 — Ja także nie!
 — Ale wy chcecie mordować!
 — Mordować? Nie. Wysłano mnie, żebym walczył z Indsmanami, dopóki ich nie pokonam, dopóki się nie poddadzą.
 — A jeśli się poddadzą bez walki?
 — I wtedy musi być kara.
 — Jak to rozumiecie?
 — Każę rozstrzelać co dziesiątego, dwudziestego a choćby co trzydziestego człowieka.
 — Więc spróbujcie tego dokazać, ale naszej pomocy musicie się przytem wyrzec.
 — A wam co znowu? Ja was się wyrzec nie mogę, bo właśnie was potrzebuję.
 — Ja też tak myślę i dlatego zdaje mi się, że los czerwonych nie spoczywa w waszem lecz w naszem ręku.
 — Zupełnie w waszem?
 — Tak.
 — To chyba nie, mr. Shatterhandzie.
 — Przecież!
 — Nie. Jestem na tyle sprawiedliwy, że uznaję wszystko, co uczyniliście i zamierzacie uczynić, ale wolno mi żądać, żebyście tak samo uznali moje prawa.
 — Zapewne, jeśli tylko macie jakie. Ale powiedzcie mi, jakie to prawa sobie przyznajecie?
 — Wy i ja jesteśmy sprzymierzeńcami przeciw Komanczom. Jeśli zwyciężymy, należy nam się równe prawo postanowienia, co się ma stać z czerwonymi. Musicie przyznać, że nie może obejść się bez kary.
 — Nie, tego właśnie nie przyznam.
 — W takim razie mamy odmienne zapatrywania, ale sądzę, że się pogodzimy. Wy coś ustąpicie, ja