Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/216

—  192  —

 — Czy to był ten sam Bob?
 — Tak.
 — W takim razie macie słuszność, zupełną słuszność. Nie wolno nam go zostawić; on musi się wydostać.
 — Chcecie iść razem?
 — Oczywiście! To się rozumie samo przez się. Kiedy stąd wyruszymy?
 — O świcie.
 — Czy to nie zapóźno?
 — Nie. Wprawdzie stąd do Kaamkulano jest z czubkiem dzień drogi, ale ja znam te strony i mamy doskonałe konie. Nie natężając ich zbytnio, będziemy tam przed samym wieczorem, a zatem w czasie najwłaściwszym.
 — Tak, przed samym wieczorem zawsze najlepiej, bo jest czas poznać miejscowość i przygotować sprawę. Potem, kiedy się ściemni, nastąpi wykonanie planu. Cieszę się z góry. Czy macie pojęcie, ilu tam ludzi mieszka?
 — Nie. To będzie tylko namiotowa wieś wodza Wupa Umugi, i zdaje mi się, że nie będzie tam wielu młodych i rzeźkich wojowników.
 — A więc bitwa ze starymi babami! Fi!
 — Hm, tak łatwo nam to nie pójdzie. Podczas każdej wyprawy zostaje pewna liczba wojowników dla ochrony obozu, a w tym wypadku także dla pilnowania jeńca. Z nimi to będziemy mieli do czynienia.
 — Wątpię jednak, żeby wszystkie nasze konie wytrzymały tę jazdę?
 — Wszystkie? Ileż macie na myśli?
 — No tyle ile ich mamy.
 — A zatem dwa.
 — Dwa? — zapytał zdziwiony.
 — Tak. Mój kary i wasz kasztan.
 — Hola! Sądzicie, jak się zdaje, że tylko my dwaj puścimy się w tę drogę?
 — Pewnie; któż jeszcze?
 — Sądzę, że nikt się nie wyłączy.