Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/96

sprawę, gdy przeszkodził mu jakiś jeździec, który w pełnym galopie wjechał przez bramę, ściągając na siebie powszechną uwagę. Był to Sępi Dziób.
 Zeskoczył z konia i wszedł po schodach na górę, z workiem na grzbiecie. Tu zabiegł mu drogę Alimpo.
 — Kim pan jesteś? — wypytywał.
 — A kim pan jesteś? — odciął się Amerykanin.
 — Jestem Alimpo, kasztelan tego zamku.
 — Ach, to wystarczy. Czy można pomówić z mieszkańcami?
 — Powiedz pan przedewszystkiem, kim jesteś!
 — To zbyteczne. Nie znają mnie przecież. Przynoszę ważną wiadomość.
 — Właśnie państwo się zebrali. Ale, drogi przyjacielu, pański stan nie pozwala się panu pokazać.
 — Właśnie, że mój stan nakazuje. Ale, nie pozwolę się długo badać. Ustąp pan miejsca!
 — Oho! Muszę naprzód zapytać, czy mogę pana wpuścić.
 — Nonsens. Muszę wejść i kwita.
 Sępi Dziób, bez ceremonji odsunąwszy Alimpa, stanął na progu bawialni. Hrabia wyszedł naprzeciw i zapytał:
 — Wtargnął pan tutaj. Do kogo?
 — Do was wszystkich.
 — Kim pan jesteś?
 — Nazywają mnie Sępim Dziobem.
 Lekki uśmiech zadrgał na twarzy hrabiego. Ten obdartus miał prawo tak się nazwać.
 — Skąd pan przybywa?

92