Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/80

 — Jestem Ludwik Straubenberger.
 Twarz Amerykanina błysnęła wesoło.
 — Ludwik Straubenberger? Cóż mnie to obchodzi?
 — Bardzo nawet. Służę u pana nadleśniczego v. Rodensteina.
 — Nie nosi pan munduru leśniczego.
 — Ponieważ jestem służącym pana podporucznika Ungera.
 — A mimo to służy pan u nadleśniczego? Jakże to być może? Czy służy pan dwom panom?
 — Dwom czy dwudziestu, o to niech go głowa nie boli. Aresztuję go i musi iść ze mną!
 — Do pana nadleśniczego?
 — Tak. Do kogóżby innego, chłystku?
 — Nieco uprzejmiej, jeśli łaskaw. Nie nosi pan munduru. Niech pan pokaże dowody zarządu leśnictwa.
 Nic podobnego Ludwik jeszcze nie doznał.
 — Piekło i zatracenie! — zawołał. — Taki hultaj żąda ode mnie dowodu! Dowiodę mu tak, że mu gęba spuchnie. Flinta już skonfiskowana. Czy pójdzie dobrowolnie, czy nie?
 — Nie mam potrzeby.
 — A więc potrafię pomóc!
 Mówiąc to, uchwycił Jankesa za ramię.
 — Precz z rękoma! — upomniał Sępi Dziób rozkazująco.
 — Aha, coraz bardziej się buntuje. Potrafię go poskromić!
 — Pffttf!

76