Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/127

 — To w sumie czyni już piętnaście lat. Nieźle rośnie.
 Rozmawiając tak, szybko szli naprzód, odprowadzani przez tłum ludzi. Wreszcie dostali się do biura policyjnego.
 — Tutaj się dowie, co znaczy aresztowanie.
 — Wiem już oddawna.
 — Ach! Nieraz siedział za kratką?
 — To go znów nie obchodzi.
 — Grubjanin jest, ale zatka mu się usta. Wejść!
 Weszli do sieni, a stąd do przedpokoju, gdzie siedziało kilku wartowników. Na ławce drzemało parę osób, oczekujących, aż przesądzi się ich los. Policjant wskazał myśliwemu tę ławkę i rzekł:
 — Niech tu siada!
 Sępi Dziób nie zważał na te słowa. Złożywszy na ziemi worek płócienny i worek do strzelby, rzucił się na krzesło, przeznaczone dla urzędników.
 — Wara! — rzekł policjant. — To krzesło nie dla niego.
 Sępi Dziób wzruszył ramionami.
 — Wiem chyba, jakie miejsce jest dla mnie odpowiednie.
 Pozostali policjanci spojrzeli ze zdumieniem na zuchwałego jegomościa. Jeden z nich zapytał:
 — Krnąbrny gość. Czem jest właściwie?
 — Sam nie wiem — rzekł towarzysz Sępiego Dzioba.
 — Ten człowiek wygląda jak maska. Czy zwarjował?
 — Spotkałem go na ulicy. Tłum biegł za nim.

123