Strona:Karol May - La Péndola.djvu/10

wać się w sprawy, zupełnie mi nieznajome. Cóż jest z tym doktorem Sternau?
 — Rozesłano za nim listy gończe.
 — Co takiego? Co pan powiada?
 — Mówię prawdę. Poszukują go w Hiszpanji za usiłowanie morderstwa, kradzież i uprowadzenie.
 Kapitan obrzucił komisarza dziwnem spojrzeniem i zapytał:
 — Tylko za te drobnostki?
 — To pan nazywa drobnostkami?
 — Mam wrażenie, że mnie pan nie zrozumiał. Otóż oświadczam panu, że doktór Sternau jest dzielnym i zacnym człowiekiem. Raczej mógłbym przypuścić, że to pan jest mordercą, uwodzicielem albo złodziejem, aniżeli on. Wykłada mi pan tutaj jakieś duby smalone. A zresztą, czy pan jest naprawdę komisarzem, czy ma pan dowód osobisty? Nie znam pana.
 — Jak pan śmie żądać ode mnie dowodu!
 — Przecież każdy oszust może się podać za komisarza. Niech pan wyjdzie i proszę nie wracać bez dowodu osobistego.
 — Czy pan zdaje sobie sprawę z tego, co pan robi?
 — Tak, doskonale. I zdaję sobie również sprawę, że pana każę wyrzucić, jeżeli pan sam nie odejdzie.
 — Wrócę tu w asystencji. A ponadto zaskarżę pana za opór władzy. Nie powinien się pan uważać za udzielnego księcia.
 Kapitan zadzwonił. Wszedł Ludwik.
 — Ludwiku.
 — Słucham, panie kapitanie.

8