Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/50

czepili i gdybym im wpakował kulkę w łeb, lub sztylet, w takim razie...
 — W takim razie daruję wam pokłady rtęci.
 — Caramba, naprawdę? — zapytał entuzjastycznie Verdoja. — Przecież ziemia ta nie jest waszą własnością; należy do hrabiego Alfonsa de Rodriganda.
 — Hrabia zgodzi się z pewnością na darowiznę.
 — Chcecie powiedzieć, że podpisze akt darowizny?
 — Tak; to chcę powiedzieć, sennor Verdoja.
 — W takim razie marzeniem mojem jest spotkanie tych ludzi.
 — Nic łatwiejszego od tego spotkania. Może zobaczycie ich już jutro.
 — Gdzie?
 — W hacjendzie del Erina.
 — Do djabła! Chyba nie macie na myśli starego Arbelleza...?
 — Nie; myślę o jego gościach. Podejmuje paru przybyszów, których z przyjemnością posłałbym do nieba, albo raczej do piekła.
 — Któż oni tacy?
 — Przedewszystkiem pewien lekarz; nazywa się doktór Sternau.
 — Dobrze. Zapamiętam nazwisko.
 — Następnie pewien marynarz nazwiskiem Unger; wkońcu Hiszpan, który zwie się Mariano, albo też Alfred de Lautreville.
 — A więc ci trzej: Sternau, Unger i Mariano, albo Alfred de Lautreville. Nie zapomnę tych nazwisk. A więc jeżeli zadrą ze mną i jeżeli ich pokonam, pokłady są moje, nieprawdaż?

48