Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/25

więc zmiarkował, że są niedaleko wąwozu. Nagle Miksteka przystanął i rzekł:
 — Obóz wpobliżu. Unikajcie hałasu.
 Sternau nie odpowiedział ani słowa, w milczeniu postępując za swym przewodnikiem. Po pewnym czasie Bawole Czoło położył się brzuchem na ziemi, wskazując Sternauowi, aby go naśladował. Zaczęli pełzać powoli, w zupełnej ciszy, aż usłyszeli czyjeś głosy.
 Dowlekli się na brzeg głębokiego wąwozu o ścianach tak stromych, że niepodobna było wspiąć się na ich zbocza. Wąwóz ten miał około ośmiuset kroków szerokości, a blisko trzysta długości. Na dnie płynęła woda; nad brzegiem strumyka leżało w trawie dziesięć uzbrojonych postaci. U wejścia do wąwozu i u wylotu stały warty. Sternau jednem spojrzeniem obrzucił wąwóz, poczem szepnął:
 — Widzieliście trzy razy po dwanaście wojowników?
 — Tak.
 — Jest ich tylko dziesięciu. Reszty niema.
 — Poszli zapewne na zwiady.
 — Albo na rabunek.
 Sternau nadstawił ucha. Rozmawiano tak głośno, że słychać było każde słowo. Widać ludzie ci czuli się tutaj bezpieczni.
 — A ile mieliśmy otrzymać na wypadek schwytania ich? — zapytał jeden. — Dziesięć pesów od głowy? Suma wystarczająca. Niewarci tyle dwaj Niemcy i jeden Hiszpan.
 Sternau zorjentował się, że mowa o nim i jego towarzyszach

23