Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/108

skrępowany, opuścił pokój, zamykając drzwi za sobą, i, z pistoletami w ręku, zszedł po schodach z takim spokojem, jakby go na dole czekało śniadanie.
 Udali się z Marianem do stajni, sami osiodłali konie i ruszyli w drogę. Mariano rzucił wzrokiem na okno pokoju rotmistrza i zauważył, iż rotmistrz w niem stoi.
 — Rotmistrz nas obserwuje — rzekł.
 Sternau zapytał, nie patrząc w stronę okna:
 — Czy zgadujesz, o czem teraz myśli?
 Od jakiegoś czasu obydwaj przyjaciele mówili sobie ty.
 — Zdaje mi się, że tak, — odparł Mariano. — Myśli, te im się teraz nie wymkniesz. Jeżeli nie jeden, to drugi cię powali. Porucznik jest podobno świetnym strzelcem. Rozmawiał wczoraj z rotmistrzem tak beztrosko i swobodnie, iż jestem przekonany, że się obydwaj nie boją niczego.
 — I ja jestem o tem przekonany, ale ten brak obawy ma inne podstawy, aniżeli sądzisz. Mniemają, że do pojedynku wcale nie dojdzie.
 — Ah, tak. Dlaczegóż to?
 — Ponieważ są pewni, że jeszcze przed pojedynkiem zostaniemy obydwaj zabici.
 — Nic nie rozumiem.
 — Zaraz zrozumiesz wszystko. Słuchaj.
 Sternau opowiedział przyjacielowi, w jaki sposób i na jakiej podstawie zaczął rotmistrza obserwować i śledzić. Mariano był przerażony.
 — A więc morderca jest w twoim pokoju? — zapytał.
 — Tak.

106