Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/51

 — Wy sami. Mam dobre uszy.
 — O, nawet najlepsze uszy mogą się omylić i fałszywie zrozumieć!
 — Tak pan sądzi? A zatem źle zrozumieliśmy, kiedy pana poprzednio zapytano, co się stanie z dziećmi i kobietami?
 — Nic o tem nie wiem!
 — Że mają wyginąć, aby później nie mogły was zdradzić?
 — Nie mam o tem najmniejszego wyobrażenia!
 — Ani o tem, że mieliście podzielić między siebie łup, a potem spalić wozy?
 — Nie!
 — W takim razie z przerażenia stracił pan pamięć. Sądzę jednak, że odzyskasz ją w Tucsonie.
 Oficer, dotychczas milczący, odezwał się do Sama:
 — Nie trać pan darmo słów z tym człowiekiem, sir! Niech się wypiera; nanic się to zda. Mamy dowód, fakt, że są finderami, i jutro będą wisieć.
 — Czy będzie potrzebne nasze świadectwo? — zapytał Dick.
 — Nie. Jeśli chcecie jechać dalej, nie będę was zatrzymywał, ani ciągnął zpowrotem do Tucsonu. Świadczyliście przede mną, a to ma taką samą wartość, jakgdybyście osobiście złożyli ze znania przed sądem. Posiadamy nadmiar dowo-

49