Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/24

 Szli z początku głuszonemi krokami, potem swobodniej. Obrali bowiem nie prostą drogę, lecz okrężną, aby nie zderzyć się przypadkiem z wracającym wywiadowcą. Nie przebyli jeszcze połowy drogi, gdy usłyszeli głośny okrzyk angielski, po którym nastąpił wnet niemiecki.
 — Tempest! — zawołał pierwszy głos.
 — Boże Wielki! — krzyczał drugi. — Kto mnie napadł?
 — To kantor — szepnął Sam do towarzysza. — Palnął jakieś głupstwo. Zbliż się, ale cicho, aby nie zauważono nas przedwcześnie!
 Podbiegli do miejsca, skąd rozlegały się krzyki. Stanęli nieopodal i nadstawili uszu.
 — Pytam się, kto zacz! — rzekł mówiący po angielsku.
 — Duszę się! — brzmiała odpowiedź po niemiecku.
 Tak, to był głos kantora. Brzmienie świadczyło, że wydobywał się ze ściśniętej krtani.
 — Chcę znać nazwisko! — zabrzmiało znów po angielsku.
 — Tam z obozu.
 — Nie rozumiem. Gadajże po angielsku!
 — Komponuję!!!
 — Czy należysz do owych ludzi, którzy zasiedli koło ogniska?
 — Opera bohaterska na trzy spektakle!
 — Człowieku, jeśli się nie będziesz wyrażał

22