Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/115

 Towarzyszka pani Rozalji nie mogła z przerażenia dobyć głosu. Pani Rozalja z trudem wykrztusiła:
 — Jak wyglądam? Bardzo źle, co?
 — Trupio blada. Czy spotkało was co niemiłego?
 — Czy spotkało? A jakże! Jezusie drogi, cośmy widziały!
 — Cóż takiego?
 — Co? Nie wiem co, za wiele pan żąda!
 — Otrząśnij się, kobieto! — zawołał jej mąż. — Musisz przecież wiedzieć, coś widziała!
 Ujęła się pięściami pod boki i krzyknęła ze złością:
 — A może ty wiesz?
 — Ja? Nie! — odpowiedział zamierającym głosem:
 — No więc! Siedź cicho — rozumiesz! Wiem chyba, gdzie mam oczy. Ale tak wstrętnej istoty, jak teraz, nie widziałam jeszcze, póki żyję!
 — To był duch, prawdziwy wodnik, — oświadczyła druga, otrząsnąwszy się z trwogi.
 — Babskie gadanie! — ofuknęła ją pani Rozalja. — Niema duchów. Tem bardziej nie mogę wierzyć w wodnika.
 — A więc była to rusałka!
 — Przesądna baba! Rusałki istnieją tylko w bajkach dla dzieci.

113