Strona:Karol May - Jaszczurka.djvu/52

 — Kto? — odparł Abu en Nil, niewątpliwie w tym celu, by zyskać na czasie.
 — Ci dwaj, których wymówiłeś nazwiska.
 — Ci? Ci dwaj? Nie znam ich wcale.
 — A przed chwilą nazwałeś jednego z nich effendim, a drugiego Ben Nilem... Słyszałem na własne uszy!
 — No tak, wypowiedziałem nazwiska, ale nie miałem na myśli tych dwu obcych.
 — Szatan przez usta twoje przemawia!... W jakiż sposób mógłbyś mówić o effendim i Ben Nilu, jeśli ci nimi nie są?
 — Sam nie wiem, co powiedziałem w przystępie oburzenia i rozpaczy. Przecie kazałeś mnie związać za to, że wspomniałem o effendim i Ben Nilu. Czyż więc dziwi cię to, iż powtórzyłem do samego siebie nazwiska, które, nie wiem z jakiego powodu, były przyczyną mego nieszczęścia?
 — Krzyczałeś wyraźnie: co się z tobą stało, za co cię związano... Skądże wzięło ci się to pytanie?
 — Mówiłem to do siebie... Tak... Za co cię związano, Abu en Nilu? Czy nie wolno mi było tego powiedzieć?
 — Czy ty, psi synu, ty, wnuku psiego syna, myślisz, że ja głupi? Dajcie tu bat! Zaraz mu się język rozwiąże!...
 W tej chwili rozległ się na brzegu głośny, rozpaczliwy okrzyk:

50