Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/70

 — Naturalnie puszczono pana odrazu?
 — Tak. Jego Królewska Mość był łaskaw mnie wprowadzić do ministra.
 — Obłąkaniec!
 Naraz rozległo się u wejścia:
 — Obłąkaniec? Prawdę mówi!
 Wszyscy się odwrócili. Stał tam Kurt Unger, a za nim urzędnicy policji, którzy pośpieszyli ostrzec ministra. Starszy wachmistrz wystąpił naprzód i rozkazał:
 — Natychmiast zdjąć kajdanki!
 Rozkazowi stało się bezzwłocznie zadość. Wówczas urzędnik zwrócił się do Sępiego Dzioba:
 — Panie, stała się panu wielka krzywda. Właściwie winę ponoszą ci, którzy pana posądzili, mianowicie gospodarz i starszy kelner. Może ich pan pociągnąć do odpowiedzialności, przyczem zapewniamy panu nasze poparcie. Ale ja także z wyższego rozkazu proszę pana o wybaczenie i gotów jestem dać panu satysfakcję. Proszę, niech pan powie, jakiego zadośćuczynienia żądasz.
 Sępi Dziób rozejrzał się dokoła. Dziwny uśmiech przemknął po jego twarzy.
 — Dobrze — odpowiedział. — Muszę otrzymać satysfakcję. Ten pan uznał mój puzon za maszynę piekielną. Żądam, aby przyjął go ode mnie w podarunku i przechowywał jako pamiątkę tego ważnego dnia, kiedy omal nie ocalił życia v. Bismarckowi.
 Wszyscy się roześmieli. Wtórował nawet tak wspaniałomyślnie obdarowany wachmistrz.

66