Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/126

 — Panie kapitanie, proszę o wiadomości o ojcu.
 — Chętnie, drogi panie, proszę jednak o nieco cierpliwości. Wszedłem tu tylko na szklankę wina, poluję bowiem na kogoś. Szukam dwóch złoczyńców. Muszę ich schwytać.
 — Złoczyńcy? Cóż uczynili?
 — Co uczynili? Ci ludzie... Pan z pewnością zna tych łotrów! To Landola i Gasparino Cortejo.
 Kurt pobladł z radości.
 — Landola i Gasparino Cortejo? Szuka ich pan tu, w Meksyku, w Veracruz?
 — Tak jest, panie poruczniku. Stoi przed panem największy osioł, jakiego kula ziemska kiedykolwiek nosiła. Wiozłem obu na swym statku z Rio de Janeiro, nie przeczuwając, kim są. Ten zwyczajny marynarz nabrał co do nich podejrzenia, zwracał na nich moją uwagę, ale nie dawałem wiary. Dopiero wtedy dowiedziałem się, kim są, gdy opuścili statek. Szukam ich teraz po wszystkich knajpach i ulicach, ale napróżno.
 Kurt słuchał uważnie, po chwili rzekł:
 — Jest pan przekonany, że to byli Cortejo i Landola? W takim razie przybyli tutaj, by dokonać pewnego pociągnięcia, do którego nie możemy dopuścić. Ma pan rację. Teraz nie czas na rozmowy! Musimy dostać w swe ręce tych obydwu łotrów. Jakże byli ubrani?
 Kapitan opisał dokładnie ich ubiór i wygląd zewnętrzny.

122