Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/35

człowiek, na którego widok nasz sekretarz zląkł się nie na żarty. Był to Basilio, „lekarz“ od trucizn.
 — No więc, czy dotrzymałem słowa? — spytał Indjanin.
 Cortejo zaciągnął go do przyległego pustego pokoju.
 — Na Boga! Czego tu szukacie? — zapytał.
 — Niczego. Chętnie oglądam trupy — odpowiedział Indjanin ze spokojem.
 — Ale w jaki sposób dostaliście się tutaj?
 — Znałem was oddawna. Przeczuwałem, dla kogo przeznaczyliście truciznę. Przyszedłem, aby przekonać się, jak działa.
 — Kiedy się obudzi?
 — Za tydzień, chociaż już teraz ma zupełną świadomość.
 — Na Boga! W takim razie słyszy, co się dzieje wokoło niego?
 — Nawet widzi jednem okiem, któreście mu niezupełnie zamknęli.
 — Ależ to niebezpieczne!
 — To już wasza sprawa, mój panie. W każdym razie nie zapominajcie o swoim wiernym słudze Basilio!
 Indjanin przed odejściem znacząco zmrużył jedno oko. Cortejo wyszedł za nim. Na korytarzu spotkał Alfonsa.
 — Co to za indywiduum? O czem rozmawialiście? — zapytał hrabia, korzystając z tego, że byli sami.
 — Ależ napędził mi strachu! To przecież Basilio.
 — Jaki Basilio, co za Basilio?
 Cortejo był jeszcze napół przytomny z trwogi. Po chwili, rozglądając się dokoła, szepnął:

31