Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/101

ton, — rzekłem. — Pana przyjaciele wydali cię na sztych. Czy wciąż jeszcze mniema pan, że zdołasz dać drapaka?
 Obrócił się do mnie i krzyknął:
 — Nietylko umknę, ale ponadto odzyskam pieniądze!
 — Zgóry panu winszuję! Poza tem mam dla pana radosną niespodziankę.
 Wydałem pocichu rozkaz, aby sprowadzono jego ojca. Wraz z nim przybyli Franciszek i Marta. Ujrzawszy Meltona młodego, Melton starszy oniemiał na chwilę, ale wnet zawołał:
 — A więc jednak, jednak! Jesteś schwytany. I ty jesteś schwytany! Komu to zawdzięczasz?
 — Temu oto! — odparł Jonatan, wskazując na mnie.
 — Temu kundlowi, który nas wszystkich zgubił? Gdzie masz pieniądze?
 — Ten je zagarnął!
 — Już nie on! Teraz są w ręku muzyka, któregośmy słyszeli w Albuquerque.
 — Mylisz się, ojcze!
 — Nie, widziałem, jak trzymał pugillares. Przyniosła mu śpiewaczka. Liczyli pieniądze.
 — Tak jest, Mr. Melton. — wtrąciłem. — Lady ten młody człowiek są jak panu wiadomo, właściwymii spadkobiercami po starym Hunterze. Dlatego wręczyłem im pugilares.

97