tach tygodniowych lub miesięcznych do pewnej ilości arkuszy, wreszcie postanawiał, że każdy artykuł dziennikarski musi być zaopatrzony w podpis autora. Przepisy o kaucji zabiły tak zwaną prasę rewolucyjną; lud w jej upadku znalazł zadośćuczynienie za zniesienie powszechnego prawa wyborczego. Lecz tendencja i wpływ nowej ustawy rozciągały się nietylko na tą część prasy. Dopóki prasa codzienna była anonimowa, wyglądała ona jak organ wieloimiennej lub bezimiennej opinji publicznej; była trzecią władzą w państwie. Gdy każdy artykuł musiał być podpisany, dziennik stał się poprostu zbiorem utworów literackich mniej lub więcej znanych osobników. Każdy artykuł spadł do poziomu ogłoszenia. Dotąd dzienniki kursowały, jako pieniądze papierowe opinji publicznej; teraz stały się mniej lub więcej wątpliwemi sola-wekslami, których wartość i kurs zależały nietylko od kredytu wystawcy, lecz także od kredytu poręczyciela. Prasa partji porządku prowokowała zarówno do zniesienia powszechnego prawa wyborczego i do jaknajostrzejszych środków przeciw szkodliwej prasie. Ale i ta poczciwa prasa była przez swą złowieszczą bezimienność niedogodna dla partji porządku, a jeszcze bardziej dla poszczególnych jej przedstawicieli prowincjonalnych. Partja ta chciała mieć tylko płatnych dziennikarzy ze znanym nazwiskiem, adresem i rysopisem. Daremnie prawomyślna prasa żaliła się na niewdzięczność, którą zapłacono za jej przysługi. Prawo przeszło, a przepis o podpisywaniu artykułów ugodził przedewszystkim w te dzienniki. Prasa republikańska miała publicy-
