partamentu Sekwany, gwardją mobilów i wojskami linjowemi pierwszej dywizji. Bugeaud, orleanista, stał się dowódcą armji alpejskiej. Ta zamiana urzędników ciągnęła się bez przerwy pod panowaniem Barrota. Pierwszym aktem jego ministerjum była restauracja starej administracji rojalistycznej. W jednej chwili zmieniła się scena urzędowa — kulisy, kostjumy, język, aktorzy, figuranci, statyści, suflerzy, obsada ról, motywy sztuki, treść kolizji, cała sytuacja. Pozostała na swym miejscu tylko Konstytuanta, która była przed stworzeniem tego świata. Ale od chwili, gdy Konstytuanta zainstalowała Bonapartego, Bonaparte Barrota, Barrot Changarnier’a, Francja przeszła od okresu republikańskiego konstytuowania do okresu ukonstytuowanej republiki. I na cóż w tej ukonstytuowanej republice miała być jeszcze konstytuanta? Po stworzeniu ziemi Stwórcy jej pozostało tylko usunąć się do nieba. Konstytuanta była zdecydowana nie iść za jego przykładem, bo była ostatnim przytułkiem partji burżuazajnych republikanów. Jeżeli jej odebrano wszystkie organy władzy wykonawczej, to czyż nie pozostawała w jej rękach wszechmoc konstytuująca? Pierwszą jej myślą było utrzymanie za wszelką cenę zwierzchniczego stanowiska i przywrócenie sobie z jego pomocą straconego terenu. Ministerjum Barrota należało wyprzeć przez ministerjum Nationalu i wówczas rojalistyczny personel musiałby natychmiast opuścić pałace administracji, a na jego miejsce wkroczyłby z tryumfem personel trójkolorowy. Zgromadzenie narodowe zadecydowało upadek ministerjum, a ministerjum samo nastręczyło taką sposobność do na-
