śpiéwajô po drodze, nawet i niejeden w rów wpadnie, ale nás to mało uobchodzi.
A pán młody záprzégá kuonie, siádajô uoboje z młodo na wóz, weznô dobrô koléde ksiedzu, koguta tłustego albo kwárte masła i jadô do Miéchocina, bo täm nasá parafij. Kiedy täm przyjadô, idô do ksiedza, dajô mu koléde, i jak ksiôdz widzi, ze dobrá koléda, to nawet páciérza nie mówiô, ino sie jéch spytá uo roki, uo ród, i bierze uod niéch jeden réjski na zápowiedzie, a młodzi wracajô do domu.
Terá trza robić zápis przez naterusa, bo inacy jeden drugiemu nie dá, co uobiécáł. I tak idô uojcowie z obiuch stron i uoboje młodzi do Dzikowa (Tarnobrzega) do naterusa i täm mówiô, co chtóry má dać swojemu dziecku. Zápise jeden, co uobiécáł, a drugi mówi tak po cichu:
— Wiéta co, swacie! já to ino pół z tego zápise, com uobiécowáł, bo trza duzo piéniedzy płacić za zápis...
— No to dobrze, mój swacie! ale zebyśta potem dali, bo nie mie, ale swojé córce byśta krzywde zrobiéli.
— A to, co zápisewa, to powiédzwa, ze ino wártá piedziesiôt réjskie, bo i takbyśwa duzo płaciéli za zápis.
I tak scygäniô siebie i naterusa i zápise. Pójdô potem do grontu uorać albo gnój wozić, ten, co nie zápisáł wszyskiego, nie dá na gront wjechać, s tego powstajô kłótnie, uobraza Boská, kónisyje wywozô i potem muso wiecej przeprawować, jak ten gront wártá, co go nie chciáł zápisać.
Ale to zostáwmy na potem, pódźmy za weselem!
Kiedy ju zápise zrobione, zápowiedzie ju wychodzô, wtedy päni młodá suká sobie starsy druzki, ubiérajô sie w stôzki, w rute, w bukiety, i idô w ostatniô niedziele, jak sie zápowiedzie kójcô, do kościoła, i zmáwiajô sobie záwcasu druzbów i druzki na wesele, a pán młody godzi záwcasu skrzypków.
Kiedy ju zápowiedzie wyjdô, zacynajô sie rózgowiny. Jescem chybiéł, bo jesce uo kilka dni náprzód suká sobie päni młodá takié baby, chtórá má być na weselu za kucharke. I idô uobie na wieś za spomozeniem, idô uobie numer w numer, i päni młodá chytá chto ino je w domu, a ta baba mówi tak:
