bolęga, s. f., bolak.
borucę, ys, boruceć, v. intr. mruczeć. „Borucy jak niedźwiedź.“
brajka, s. f., mieszanka z mąki żytnej lub pszennej — zwykła potrawa u chłopów.
brechám, bresys, brechać, v. intr. = L. Comp. obrechać l. obrekać, okrzyczeć, złajać.
bryć, s. f., brzydota, coś brzydkiego, paskudnego. W połączeniu z adj. psi, przekleństwo: psia bryć! Także wykrzyknik odrazy lub podziwienia.
bryćki, adj. brzydki (por. slovac. břitky, carn. britke).
brysnąć, hybnąć, przeskoczyć. „Ino brysnuł bez płot.“ (L. bryzgać, bryznąć).
bryzole, gruzły ziemi w zoranym gruncie.
bulkáwka, s. f., bańka, skóra wzdęta na ciele ludzkiem, na roślinie i t. p.
całki, adj. cały.
carowniastwo, a, s. n., czarnoksięstwo, czary.
cechtám, âs, cechtać, v. intr. deptać, drobne i gęste zostawiając ślady (o zającach)[1]. Comp. ocechtać, na-c., przy-c.
cedź jaki, adj. różnoraki, różny; rozmaity, Bóg wie jaki. „Cedź jakie kistoryje ŭumié.“ (Por. L. cedzieć, przysłk., kiedyś tam, irgend einmal).
cejco, 1) niejedno, różności, Bóg wié co, (cejco mówił); 2) osobliwość, rzecz wielka, (on to má za cejco).
cepiga, i, s. f., nóż zepsuty, tępy i chwierutający się, którym niczego nie urznie a łatwo się skaleczy. T. s. nóż „klechotowaty.“
chlapa, y, s. f., pomyje pomieszane z ziemniakami, burakami i t. p. i posolone, które dają bydłu do picia.
choć w poł. z który, (a, e), kto, co, kiej i t. p. ma znaczenie „kolwiek.“ „Já rad wiedzieć, co sie choć kiej w świecie pogodzi.“ „On bedzie miáł choj co (cokolwiek, niejedno), a drudzy nic.“
chodák, s. m. chłopiec.
chto i wto = kto.
chtory, a, e = który, a, e.
chudoba i chudobny, p. L.
ciapię, ies, ciapać, n. tr., strącać, strzepywać (owoce).
ciarám, ás, ciarać, v. tr., walać; ciarać się.
cięgiem, adv., ciągle, bezustanku, bez przerwy.
ciekącka, i, s. f., biegunka (p. L.);
ciérpota, y, s. f. cierpienie, właściwie sam przeciąg uczucia przykrego (por. L.). Takie znaczenie ma ten wyraz w spiewce:
Zawiesili kota za ogon u płota,
Przypáccie sie ludzie, co to za ciérpota.
- ↑ Por. Kos. Słowniczek T. I. Zb. w.
