smolę, is, smolić, v. tr., pić dużo (o trunkach).
smyśny, adj., ładny, zgrabny (p. Kos.)
śpasuję, es, śpasować, v. intr. (z niem.), żartować, figlować.
śpekulát, a, s. m., przemyślny człowiek; przewisko swata, (p. posłaniec).
śpilować. Słowo to używane jest w 3 osobie w znaczeniu: służy komu, do twarzy jest. „Śpiluje mu w tym kapelusie.“
śpilowny, adj., 1) dobry, zdatny, odpowiedny; 2) cięty, zmyślny, zdolny (o takim, który niejednę rzecz sam z siebie bez nauki zrobić potrafi).
srogi, adj., bardzo duży. „Srogie wąsy.“
starám, ás, starać, v. tr., zbierać, gromadzić, składać. „Duzo nastarali piniędzy.“
stawiám sie, ás sie, stawiać sie, stawiać sobie dom (powszechne).
śturám, ás, śturać, v. tr., 1) pchać, żgać; wyśturać, np. ryby z dziury wypchać, wypędzić; 2) w zn. lekkiej roboty ręcznéj: dłubać. „Pośturáłem buty (lub worek)“ tz. zrobiłem trochę około butów.
ścielę, es, swać = słać (Dąbrówka polska).
śwarnukám, ás, śwarnukać na kogo, krzyczeć na kogo, łajać kogo; comp. ośwarnukać kogo.
swarzę, ys, swarzyć na kogo i swarzyć sie, (p. L.).
śwejndrám, ás, śwejndrać lub śwajndrać (po niemiecku), gadać źle po niemiecku, szwargotać (o żydach).
świniák, s. m., (powszechne).
tamoj, tamok, adv., tam.
tąpielec, a, s. m., topielec.
tąpól i tompól, i, s. f., topola.
temcasownie, adv., tymczasowo.
tfórz, tforza, s. m., tchórz.
tforzówka, i, s. f., czapka okrągła; u spodu dokoła obłożona szeroko tchórzowem futerkiem. Noszono dawniéj tchórzówki, jak dziś baranie czapki.
toli, (skrócone z atoli), oto! „Toli jidzie!“
tudzis, tudzisem, adv., zaraz, natychmiast, prędko.
tutok, adv., tutaj.
ugardzám sie, ás sie, ugardzać sie czem, za nic nie mieć, mało sobie coś ważyć.
ukrotny, adj., dodawane do przezwisk niektórych w celu ich wzmocnienia, np. „Ty wisieluchu ukrotny!“ (u L. ukrotny, adj. do ukrócenia, uśmierzenia).
ułomniák, a, s. m., ułomne dziecko, niedołęga, idjota.
urokliwy, adj., mający uroczne oczy (o człowieku).
