Strona:Karol Irzykowski - Nowele.pdf/20

uśmiech na twarzy dyrektora, połączony z kiwaniem głowy.
 Postawiono przed nimi piwo. Dyrektor ujął spód szklanki w końce trzech palców i sposobem przekazanym przez innych sławnych biboszów miejscowych krążył nią zrazu w dół, potem »wyczyniał« w górę do słońca, przyczem piwo mieniło się kolorem złota, nabierało cudnego blasku, wdzięczyło się, uśmiechało do swych przyjaciół i stawało się — piwciem.
 — Jakto dyrektor tak jakoś umie... jakby czarował piwo... zaraz potem człowiekowi lepiej smakuje — podziwiał Sąsiadzki.
 Dyrektor uśmiechał się z zadowoleniem.
 — Dyrektorze!
 — Co?
 — Jakże tam zbiory?...
 Grimmer robił alluzyę do ulubionego opowiadania dyrektora.
 — Dobre. A u was?
 — Przy maturze? Sama słoma. Posiani jeszcze za czasów twego dyrektorstwa.
 Sąsiadzki tymczasem przystąpił do kosza