Strona:Karol Gjellerup-Pielgrzym Kamanita.djvu/227

XXXIX.

ZMIERZCH ŚWIATÓW.

 Kamanita doznał pewnego razu uczucia niezadowolenia i braku.
 Mimowoli skierował swą uwagę na stutysięcznego. Bramę, jako na źródło wszelkich uczuć. Ale wrażenie owo nie znikło, przeciwnie z każdą tysiącletnią dekadą stawało się niemal dostrzegalnie przykrzejszem.
 Skutkiem owego uczucia natrafił na opór niedostrzegalnie dotąd płynący czas, jak rzeka, napotkawszy wyspę, lub rafę skalną, począł szumieć i zaznaczać swój byt. Natychmiast zjawiło się „przed“ i „po“, jak w rzece oznaczyć można miejsce „przed“ i „po“ przeszkodzie.
 Wydało się Kamanicie, że stutysięczny Brama nie błyszczy tak jasno jak przedtem.
 Patrzył nań przez pięć miljonów lat i przyszedł do przekonania, że patrzył dość długo, a jednak nie może nabrać poglądu należytego na tę sprawę.
 Zwrócił uwagę na Vasitthi.
 Spostrzegł, że i ona obserwuje Bramę z uwagą.
 Zasmucił się. Wraz ze smutkiem zjawiły się uczucia, za niemi przyszły myśli, a z myśli wyłoniły się słowa.