Strona:Kajetan Sawczuk - Pieśni.djvu/100

Choć głuche niebo gniecie nas,
Powstaniem siostry, spać nie czas,
 Pójdziem żywo między ludzi,
 Głos ich nas ze snu obudzi
 I z ptakiem polecim w lot,
 Chociaż uderzy w nas grot —
 Niechęci, zawiści grot.
Rozwińmy skrzydła prostych, wolnych dusz
I rzućmy ziarno w zagon czarnych głusz,
 Rzucajmy to ziarno złote,
 By rozpędzić mrok, ciemnotę
 I w górę wzbijmy się w lot,
 Choć w serce uderzy grot —
 Z rąk braci grot.
Bo długo, długo duch niewieści spał,
Gdy świat szedł naprzód, on na miejscu stał,
 Dziś nas przesądy nie zmogą,
 Wolnych duchów pójdziem drogą,
 W niebo się wzbije nasz lot,
 Choć nieraz tu padnie grot —
 Z rąk braci grot.
Myśl nasza sięga aż pod niebios strop,
Z młodzieńczej myśli bucha światła snop
 I w piersi serce młotem wali,
 A duch szepcze dalej, dalej
 I wzywa skrzydła na lot,
 Gdzie nie dosięgnie go grot —
 Przyziemny grot.
Więc naprzód siostry, bo nie dla nas wzór
Rozbitków życia rozjęczony chór.
 Nasza pieśń to pieśń zwycięstwa,