Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/242

 — Gdzie jesteśmy? — powtarzałem bez przerwy.
 — Tymczasem zejdźmy, — rzekł profesor, — umieram z głodu i pragnienia.
 Schodziliśmy po spadzistych stokach góry, omijając małe fale lawy i głębokie otwory.
 — Jesteśmy pewnie w Azji! — zawołałem, — na wybrzeżu Indji, na wyspach Malajskich.
 — A kompas?
 — Ach! kompas! — odrzekłem, — prawda.
 Tymczasem zbliżyliśmy się do tej zieleni. którą zachwycaliśmy się z góry. Głód i pragnienie męczyły nas ogromnie.
 Ujrzeliśmy po dwugodzinnem chodzeniu śliczną wioskę, całkowicie otoczoną oliwkami, granatami i winogronami, które zdawały się należeć do wszystkich.
 Jakażto rozkosz była zajadać te przepyszne owoce i wysysać sok z winogron. Potem, dalej odkryłem źródło doskonałej wody i na tyle obfitej, że wykąpaliśmy się wybornie.
 Podczas gdyśmy odpoczywali ujrzeliśmy nędznie ubranego chłopca i postanowiliśmy się go spytać, gdzie jesteśmy. Dzieciak ujrzawszy nas przeraził się i zaczął uciekać.
 Przemawialiśmy do niego po niemiecku, francusku, angielsku, wreszcie po włosku, — nie odpowiadał.