Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/117

 Tam padłem, jak nieruchoma bryła. Była godzina dziesiąta rano.
 Jan i stryj rzucili się na odłam lawy i zjedli po kawałku suchara.
 Jęki wydobywały się z mych ust. Wkońcu wpadłem w długie omdlenie.
 Po pewnym czasie stryj zbliżył się do mnie, wziął mnie w objęcia i z litością wyszeptał: — Biedne dziecko!..
 Byłem ogromnie wzruszony temi słowami. Nie słyszałem nigdy z ust surowego profesora podobnie czułych wyrazów.
 Pochwyciłem jego drżące dłonie w swe ręce. Pozwolił mi je trzymać, patrząc na mnie z żałością. Oczy jego były wilgotne od łez.
 Wziął manierkę swoją z odrobiną wody i zbliżając ją do mych ust, wyszeptał:
 — Pij...
 Czy słyszałem dobrze? Czy to naprawdę mój stryj? Patrzałem na niego zdziwionym wzrokiem i zdawałem się nie rozumieć tego, co mi mówił.
 — Napij się — powtórzył.
 I podsuwając mi manierkę, wlał mi do ust całą zawartość.
 Ach! radości niewypowiedziana! Łyk wody zwilżył mi spalone usta; jeden łyk, a zdołał mnie wrócić do życia, którego niewiele już we mnie zostawało.