Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/066

możliwe drogi, skały, lodowce, nic go nie powstrzyma.
 Jest dzielny, wytrwały i pewny. Nigdy nie postawi fałszywego kroku, nigdy nie zmienia chodu.
 Jeśli zdarzy się po drodze jaka rzeka lub fjord, nie zatrzymuje się ani chwili, lecz rzuca się w wodę bez namysłu i przepływa do brzegu.
 Ale nie trzeba go drażnić, lecz należy zostawić go samemu sobie a przejedziemy dziesięć mil dziennie na takim koniu.
 — My, zapewne, — odpowiedziałem — ale przewodnik?
 — Och! o niego się nie niepokoję! Ludzie ci idą bez zmęczenia. Ten idzie tak powoli, ledwie się porusza, nie zmęczy się więc napewno.
 A w razie potrzeby, ustąpię mu swego wierzchowca.
 Skurcz mnie wkrótce złapie, o ile nie zejdę na czas jakiś.
 Rękom jest dobrze, ale trzeba i o nogach pomyśleć.
 Tymczasem jechaliśmy bardzo szybko. Kraj robił się coraz bardziej pustynny.
 Gdzieniegdzie jakaś zrujnowana chata, to znów kawałek wysuszonego pola.
 W kraju tym brakło kompletnie dróg,