Strona:Juljusz Verne-Dzieci kapitana Granta.djvu/435

 Dziewięciu podróżnych, otoczywszy Toma Austina, pożerało go wzrokiem. Więc list, pisany nad brzegiem Snowy, doszedł na pokład Duncana?
 — Wytłumacz mi to — nalegał Glenarvan — zdaje mi się, że śnię. Więc odebrałeś list.
 — Tak jest, list od Waszej Dostojności.
 — W Melbourne?
 — W Melbourne, w chwili, gdym kończył naprawę statku.
 — Jakiż to list?
 — Pisał go ktoś inny, ale jest podpisany ręką Waszej Dostojności.
 — Dobrze. Ten list przyniósł ci zbieg złoczyńca, nazwiskiem Ben-Joyce.
 — Bynajmniej, przyniósł mi go majtek nazwiskiem Ayrton, kwatermistrz statku Britannia.
 — Ayrton czy Ben-Joyce, to jeden i ten sam djabeł. Cóż było w tym liście?
 — Rozkaz natychmiastowego opuszczenia Melbourne i krążenia u wschodnich wybrzeży.
 — Australji! — zawołał Glenarvan z taką pewnością, że zmieszał starego marynarza.
 — Australji? — powtórzył Tom, otwierając szeroko oczy. — Ależ nie, Nowej Zelandji!....
 — Australji, Tomie, Australji — zawtórowali jednogłośnie towarzysze Glenarvana.
 Twierdzenie, wypowiedziane z taką pewnością, zakłopotało Toma. Przypuszczał, że być może omylił się istotnie, czytając list. Czy to jednak możliwe, by on, tak akuratny i baczny marynarz, do tego stopnia się pomylił? Zaczerwienił się więc i zmieszał.
 — Uspokój się, Tomie — mówiła lady Helena. — Bóg tak chciał widocznie.
 — O nie, niech Wasza Dostojność wybaczy — mówił Tom — ale to niepodobna! Ja nie omyliłem się. Ayrton czytał list tak, jak i ja go czytałem, i on to właśnie chciał koniecznie, abym płynął wzdłuż brzegów Australji!
 — Ayrton? — zawołał Glenarvan.
 — On! Utrzymywał, że to była pomyłka, że Wasza Dostojność kazał mi stanąć w zatoce Twofold.
 — Czy masz list, Tomie? — zapytał major, zaintrygowany do najwyższego stopnia.
 — Mam, panie Mac Nabbs, i pójdę go poszukać.
 Pobiegł do swej kajuty na dziobie okrętu. Podczas jego nieobecności spoglądano na siebie w milczeniu; major tylko, wpatrzony w Paganela, odezwał się, zakładając ręce:
 — Przyznaj, Paganelu, że to trochę za wiele!