Strona:Juljusz Verne-Dzieci kapitana Granta.djvu/330

i Mangles wsiedli na czółno i popłynęli ku statkowi, który stał nie dalej, niż o parę węzłów od brzegu.
 Był to bryg, o pojemności 250 tonn, zwany Macquarie, służył do żeglugi między różnemi portami Australji i Nowej Zelandji. Jego dowódca przyjął gości dosyć twardo; spostrzegli zaraz, że mają do czynienia z człowiekiem nieokrzesanym, którego postępowanie nie wyróżniało go z pośród pięciu majtków, jakich miał na pokładzie. Gruba i czerwona twarz, ręce potężne, nos spłaszczony, oczy zapadłe, usta zbrudzone fajką, mina zuchwała, wszystko to czyniło z pana Willa Halleya postać nieprzyjemną. Ale nie było wyboru, że zaś szło o podróż tylko kilkodniową, można więc było na to nie zważać.
 — Czego wam potrzeba? — pytał Will Halley nieznajomych, wstępujących na pomost jego statku.
 — Gdzie kapitan? — zapytał John Mangles.
 — To ja — rzekł Halley — więc cóż?
 — Macquarie płynie do Aucklandu?
 — Tak; więc cóż?
 — Co wiezie?
 — Wszystko, co się kupuje i sprzedaje. Więc cóż?
 — Kiedy odjeżdża?
 — Jutro podczas południowego odpływu. Więc cóż?
 — Czy nie wziąłby pasażerów?
 — Jak jakich i to, gdyby przystali na pożywienie, jakie jest na statku.
 — Mieliby swoje.
 — Więc cóż?
 — Jakto cóż?
 — A ma się rozumieć. Ilu ich jest?
 — Dziewięć osób, a między niemi dwie panie.
 — Ja nie mam dla nich kajut.
 — Pomieszczą się w ich braku na pomoście.
 — Więc cóż?
 — Więc zgoda? — rzekł Mangles niezmieszany prostactwem żeglarza.
 — To się zobaczy — brzmiała odpowiedź.
 Will Halley przeszedł kilka razy po pokładzie, stukając silnie butami ciężko podkutemi, poczem nagle zwrócił się do Johna.
 — Ile mi dacie? — spytał.
 — A ile żądacie? — odparł John.
 — Pięćdziesiąt funtów.
 Glenarvan dał znak, że się zgadza.
 — Niechże będzie pięćdziesiąt funtów — rzekł John.
 — Ale nic więcej. prócz miejsca — dodał Halley.
 — Nic więcej.
 — Żywność osobno.