Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/449

 — Czy te zwierzęta są drapieżne? — zapytał Conseil.
 — Nie, — odpowiedziałem — byleby ich nie zaczepiać. Ale broniąc swe małe, foka wpada w straszliwą wściekłość, i często się zdarza, że rozbija na sztuki statek rybacki.
 — Jest w swojem prawie.
 — Nie przeczę.
 O dwie mile dalej, przeciął nam drogę przylądek osłaniający zatokę od południowych wiatrów. Schodził prostopadle w morze, i pienił się u spodu od roztrącanej fali. Za nim rozlegały się straszliwe ryki jakie wydawać mogło tylko stado przeżuwających.
 — Brawo — odezwał się Conseil — koncert byków.
 — Nie — odrzekłem — to koncert morsów.
 — Biją się?
 — Biją się, albo igrają.
 — Jeżeli się panu podoba, trzebaby to zobaczyć.
 — Trzeba zobaczyć, Conseilu.
 I zaczęliśmy wdzierać się na czarniawe skały, wśród nieprzewidzianych zawałów, po kamieniach oślizgłych od lodu. Nieraz staczałem się tłukąc sobie boki. Conseil ostrożniejszy i mocniejszy w nogach, ani się zachwiał — i podnosił mnie mówiąc: gdyby pan był łaskaw szerzej stąpać, toby pan mógł utrzymać lepszą równowagę.
 Stanąwszy na szczycie przylądka, spostrzegłem obszerną białą równinę, napełnioną morsami. Zwierzęta te igrały z sobą. Były to ryki radości nie gniewu.
 Morsy podobne są do fok kształtem ciała i układem członków. Ale w dolnej szczęce nie mają kłów