Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/134

na jej okrzyk, nieszczęśliwy. — Zastanowiłem się nad tem dobrze. Niema sposobu na ocalenie życia, wolę więc zginąć z własnej woli.
 — Kellet, — odpowiedziała na to Paulina, — ty tego nie zrobisz, prawda?
 — Zrobię to, a że pani była zawsze dla nas dobra, nie chciałem umrzeć, bez powiedzenia pani o tem. Żegnam panią!
 I skierował się ku morzu. Przerażona uczepiła się ręki żołnierza, nie chcąc go puścić. Nadbiegli inni na jej wołania i odciągać poczęli nieszczęśliwego.
 Ale biedak trzymał się uparcie myśli o samobójstwie, kręcąc głowę na wszelkie przekonywania.
 — Kellecie, — odezwała się Paulina Barnett, czy masz dla mnie życzliwość i przyjaźń?
 — Mam, — odparł spokojnie żołnierz.
 — A więc, jeśli tak, to umrzemy razem, ale dopiero jutro.
 — Proszę pani...
 — Tak, mój dzielny żołnierzu, dziś jestem nieprzygotowana...
 Żołnierz popatrzał na podróżniczkę i powiedziawszy z uległością, — Jutro... — poszedł na swoje miejsce.
 Jeszcze jedna noc przeszła spokojnie, rano sierżant Long dostrzegł ogromną zmianę w wysepce, była coraz mniejsza i coraz cieńsza.
 Paulina Barnett podeszła do porucznika.
 — A więc dziś będzie koniec? — spytała.
 — Tak, proszę pani, — odrzekł Hobson, — dotrzyma pani danej Kelletowi obietnicy.