Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/109

 Opuścił jednak broń, poznawszy jakie to było zwierzę.
 — To niedźwiedź, — rzekł do podróżniczki, — przyszedł biedak szukać stąd wyjścia, ale nie znalazł, tak jak i my ludzie, wraca do swego legowiska.
 — Ach! to mój niedźwiedź! — zawołała. — Ten, co wyratował Eskimoskę! Zapewne sam jeden na tej wyspie! Ale co on tu robi?
 — Stara się przejść na ląd, którego tu nie widać, nie chce być więźniem.
 Niedźwiedź tymczasem, poruszając głową i mrucząc głucho, przeszedł o dwadzieścia kroków od stojących.
 Albo ich nie widział, albo nie chciał widzieć.
 Skierował się do przylądku Michała i znikł za wzgórzem.
 Dnia tego porucznik Hobson i Paulina Barnett wrócili do domu w usposobieniu bardzo smutnem. Robota koło sań trwała bezustanku, psy wypuszczano, aby przywykły do biegania i powietrza, krzątano się koło wyprawy.
 Sań było kilka. Jedne z nich napełniono najkosztowniejszemi futrami, inne przeznaczono do pak z pożywieniem.
 Każdy pomagał, każdy chciał się czemkolwiek przysłużyć, jeden tylko astronom nie wychodził ze swego pokoju, siedział zadumany i smutny, i zdawał się być obojętny na wszystko.
 Złamało go niepowodzenie z obserwacją księżyca, dla której znosił tyle niewygód, teraz znów martwiło go, że wracać nie mógł do kraju wtedy, kiedy był wi-