Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/38

— 38 —

 Maks Huber i Kamis połączyli się z Janem Cort i Urdaksem, którzy czekali na nich o pięćdziesiąt kroków przed wzgórzem.
 — To stado słoni pędzi w tę stronę! — zawołał Kamis.
 — Tak — odpowiedział Urdaks — za kwandrans będą tutaj.
 — Uciekajmy do lasu — rzekł Jan Cort.
 — Las ich nie powstrzyma w biegu — zrobił uwagę Kamis.
 — A krajowcy? — zapytał Cort.
 — Nie mogliśmy ich dostrzec — odpowiedział Maks Huber.
 — Jednakże oni pewno nie wyszli z lasu?
 — Z pewnością, że nie!
 W dali, może o pół mili, widać było falujące cienie, poruszające się na przestrzeni stu sążni. Przedstawiało się to jak olbrzymi bałwan morski, przerzucający z hukiem swe spienione wody. Odgłos ciężkiego stąpania szedł po uginającym się gruncie i odbijał się drżeniem pod stopami naszych podróżnych. Ryki i gwizdania stawały się coraz przeraźliwsze; syczące oddechy i dźwięki, podobne do uderzeń w drewniane kotły, wrzawą napełniały powietrze.
 Ci, którzy podróżowali po Afryce środkowej, porównywają tę wrzawę z hałasem, jaki czyni pułk artylerji, pędzący na pole bitwy, przy przenikliwym głosie trąb.
 Można sobie wyobrazić przestrach naszej karawany, której groziło zmiażdżenie przez słonie!