Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/180

— 180 —

go od Li-Mai — rzekł Cort i biorąc chłopca za ramiona, obrócił go ku chacie, mówiąc:
 — Mselo-Tala-Tala?
 Dziecko kiwnęło potakująco głową.
 Tam więc mieszkał wódz wioski Ngala, jego majestat Mselo-Tala-Tala.
 Maks postąpił kilka kroków ku chacie. Li-Mai chwycił go za rękę i powstrzymał z widocznym przestrachem.
 Lecz Maks, nie zważając na to, chciał podejść do chaty, gdy dwaj Wagddisowie, strzegący wejścia, ruszyli się z miejsca i zaczęli wygrażać bronią, w rodzaju siekiery, wyrobionej z twardego drzewa.
 — Jeżeli nie możemy się zobaczyć z tym wodzem — rzekł Maks, — to chyba napiszemy do niego, prosząc o audjencję.
 — Mój kochany, oni z pewnością nie umieją ani czytać, ani pisać. Widzisz przecie, że są bardziej dzicy niż mieszkańcy Sudanu i Kongo — odparł Jan.
 — Masz słuszność, Janie; zresztą jakże porozumieć się piśmiennie z ludźmi, których języka się nie rozumie?
 — Zdajmy się na instynkt i spryt tego malca rzekł Kamis, — niech on nas prowadzi.
 — Czy ty nie wiesz, która chata jest własnością rodziców jego? — zapytał Cort Langa.
 — Nie wiem, przyjacielu — odpowiedział Langa, — ale zdaje mi się, że znajduje się w tej stronie — dodał, wskazując na lewo — z pewnością Li-Mai tam nas zaprowadzi.