Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/174

— 174 —

ale my umieramy z głodu. Możebyś mógł przynieść nam co do zjedzenia, jeżeli masz tu jakie wpływy.
 Langa wyszedł i powrócił wkrótce, niosąc duży kawał pieczonego, bawolego mięsa, kilka sztuk owoców z akacji zwanej „adansonia“, której owoce zowią chlebem małpim, świeże banany i w tykwie czystą wodę, zaprawną mlecznym sokiem luteksu, wydzielającego się z liany gumowej, należącej do rodzaju „landolphia africa“.
 Naturalnie, że wszyscy trzej z wielkim apetytem zabrali się do jedzenia, gdyż byli bardzo głodni. Posiliwszy się, Cort zapytał Langa, czy plemię Wagddisów jest liczne.
 — O, jest tu ich, jest! — odpowiedział Langa.
 — Czy tylu, jak w wioskach Bornu lub Bagirmi?
 — Mniej więcej.
 — Czy oni nigdy nie schodzą z tej swojej napowietrznej siedziby?
 — Owszem, schodzą, aby polować, lub zbierać korzonki i owoce, albo też czerpać wodę.
 — I oni mają swoją mowę?
 — Tak, ale ja ich nie rozumiem, tylko niektóre wyrazy pojmuję, szczególniej te, które wymawia Li-Mai.
 — A rodzice tego małego Li-Mai?
 — Są dla mnie bardzo dobrzy; od nich to właśnie przyniosłem dla was pożywienie.
 — Trzeba im za to podziękować jaknajprędzej, aby i nadal byli tak chojni — rzekł Maks.