Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/154

— 154 —

naście funtów bawolego mięsa, które znaleźli w tym miejscu; zjedli z niego po kawałku, gdyż było upieczone przed rozbiciem się tratwy, poczym znużeni niezmiernie, zasnęli.
 Jan Cort obudził się pierwszy; ciemność głęboka panowała dokoła. Wstał i zbliżył się do Maksa i Kamisa śpiących pod drzewem.
 Zanim ich obudził, podsycił ogień, dołożywszy do żarzących się węgli zeschłych traw i gałęzi. Wkrótce też ogień jaśniej zapłonął.
 — Jak my się stąd wydostaniemy? — zapytywał się w duchu Cort, patrząc bacznie dokoła.
 Trzaskanie ognia zbudziło Maksa i Kamisa. Podnieśli się z ziemi prawie jednocześnie. Świadomość położenia, w jakim się znaleźli, zbudziła się w ich umyśle i zaczęli się naradzać.
 — Gdzie my się znajdujemy? — zapytał Huber.
 — Tam, gdzie nas przeniesiono — odpowiedział Cort — gdyż nic nie wiemy, co się stało od chwili katastrofy...
 — A od tej pory upłynęła już może noc i dzień — dodał Huber. — Czy to wczoraj rozbiła się nasza tratwa?
 Kamis przecząco potrząsnął głową.
 Żaden z nich nie umiałby określić, ile czasu upłynęło od chwili, gdy wpadli w wodę, ani w jakich warunkach zostali ocaleni.
 — A Langa? — zawołał Jan. — Z pewnością zginął, skoro go tu obok nas niema.
 — Biedne dziecko! — westchnął Huber. — Był do nas tak serdecznie przywiązany... Kochaliśmy