Strona:Juliusz Verne - Wśród lodów polarnych (1932).pdf/8

 Nie bacząc na straszną katastrofę, kapitan Hatteras zebrawszy w około siebie małą gromadkę dzielnych towarzyszów. — Dra Clawbonny, sternika Johnsona i cieślę Bella — przemówił do nich z wiarą i zapałem, oświadczając, że bądź co bądź, przedsięwzięcie ich udać się musi.
 Po obejrzeniu resztek pozostałych po wysadzonym brygu, doktór Clawbonny stwierdził, że kosztowne jego narzędzia, zbiory i książki uległy zupełnemu zniszczeniu. Kiedy zamyślił się on nad ogromem poniesionych a niepowetowanych strat, podszedł doń sternik Johnson, na którego rękach widniały jeszcze ślady walki, jaką stoczył ze zbuntowaną załogą statku.
 Doktór podał mu rękę i począł pocieszać go, zachęcając do wytrwałości i odwagi.
 — I ja bardzo żałuję naszego statku, do którego przywiązaliśmy sie wszyscy, — mówił doktór.
 — Ktoby przypuszczał doktorze, że to zbiorowisko belek desek i żelaza stanie się dla nas tak drogiem?
 — A co się stało z szalupą Johnsonie?
 — Ocalała, doktorze lecz Shandon i reszta buntowników zabrali ją ze sobą.
 — A pirog?
 — Oto szczątki z niego doktorze, patrz pan na tą kupę rumowisk.