Strona:Juliusz Verne - Rozbitki.pdf/174

przed nim z pokorną grzecznością, opowiedział, że powódź ta, z której zaledwie uniósł życie, zrobiła go jednocześnie nędzarzem.
 Kaw-dier, który za jego bezwzględne postępowanie z ludźmi i tak czuł pewien wstręt do niego, rzekł dość chłodno:
 — Bardzo pana żałuję, ale co jestem temu winien? Żądasz pan jakiej pomocy?
 Pomimo strasznej chciwości, Patterson był dumny: nigdy nikogo o nic nie prosił. Jeżeli nie przebierał w środkach zdobycia majątku, to wszystko był winien swej zabiegliwości i chytrości.
 — Nie proszę o jałmużnę — odpowiedział prostując się — żądam tylko sprawiedliwości.
 — Sprawiedliwości! — odpart Kaw-dier zdziwiony, — któż panu zawinił?
 — Zawiniło miasto Liberja, zawiniło całe państwo kolonjalne.
 — W czem ono zawiniło? przecież pan widzisz, żeśmy wszyscy ponieśli straty.
 Z pokorną uniżonością zaczął Patterson usprawiedliwiać swoje żądanie. Podług niego, odpowiedzialną jest cała kolonja, ponieważ tu idzie o nieszczęście ogólne, wszelkie więc szkody powinny być wynagrodzone stosunkowo; następnie cała kolonja jest winną, że nie zabezpieczyła miasta od zalewu, nie porobiła bowiem ze strony gór tam, oraz grobli i wałów