Strona:Juliusz Verne - Promień zielony i dziesięć godzin polowania.djvu/269

 Powróćmy do naszego opowiadania przerwanego na końcu pierwszego rozdziału.
 — Kto jesteście panowie? — zawołała odźwierna, rozgniewana, że jej tak przerwano.
 — Jesteśmy braćmi zmarłego, braćmi przez przyjaźń i wspólne nieszczęście.
 — No to śliczną miał familję — mruknęła czarownica do siebie.
 I rzeczywiście ludzie ci dziwny przedstawiali widok. Biednie, nawet po największej części nędznie poubierani, a każdy z nich podlegał jakiemuś drganiu nerwowemu.
 Jeden głową potrząsał, drugi doznawał drgania w nodze i potrząsał nią, żeby się go pozbyć. Ten znów cierpiał na drgania chroniczne w twarzy, a tamten przymrużał nieustannie oko.
 Słowem, całe to zebranie miało w sobie coś niedorzecznego, nieprawdopodobnego, fantastycznego.
 Odźwierna, która nigdy i z żadnego powodu nie obawiała się napaści, teraz czuła się nie bardzo pewną.
 Nakoniec człowiek, którego głos tak bardzo ją przestraszył, odezwał się raz jeszcze:
 „Panowie zajmijcie miejsca... jeden z naszych braci skonał, i myśmy, jak to jest obowiązkiem i celem naszego braterskiego stowarzyszenia, byli obecni przy ostatnim jego tchnieniu, przy oswobodzeniu go z nieszczęść tego świata... Zgo-