Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/46

 — Proszę stryja — rzekłem.
 Zdawało się, że nie słyszał co mówię.
 — Proszę stryja — powtórzyłem nieco głośniej.
 — Co? — zapytał — jak człowiek nagle ze snu rozbudzony.
 — A cóż ten klucz?
 — Jaki klucz? Od sieni?
 — Nie — zawołałem niecierpliwie — klucz do wyczytania dokumentu.
 Profesor spojrzał na mnie przez wierzch okularów i musiał z mej twarzy wyczytać coś niezwykłego, bo silnie schwycił mnie za rękę, a nie mogąc mówić, pytał nagląco wzrokiem.
 Potrząsłem głową twierdząco.
 Stryj spojrzał na mnie wzrokiem litości, jakby miał do czynienia z obłąkanym.
 Powtórzyłem mój znak twierdzący.
 Ta niema rozmowa, w takich prowadzona okolicznościach, mogla zainteresować najobojętniejszego nawet widza. Obawiałem się mówić, aby mnie stryj nie udusił w nagłym przystępie nadmiernej radości, lecz tak mnie naglił, że musiałem odpowiedzieć.
 — Tak, ten klucz... przypadek mi go podał...
 — Co mówisz? — zawołał z nieopisanem wzruszeniem.
 — Oto jest rzekłem — podając papier przezemnie zapisany — czytaj kochany stryju.