Strona:Juliusz Verne - Gwiazda Południa.pdf/97

– 89 –

nia, który leżał przed oczami zdumionego inżyniera.
 Był to niewątpliwie dyament, podobny zupełnie do znajdowanych w kopalniach; lecz rozmiarów ogromnych, zapewnie dotąd niewidywanych! Bo, proszę osądzić: dyament rozmiarami przewyższał kurze jaje, z pozoru podobny do kartofla, a ważył chyba 300 gramów.
 — Dyament!... sztuczny dyament, — powtarzał sobie pocichu zdumiony Cypryan — wykryłem więc sposób wyrobu, pomimo wypadku z rurą.
 A więc, jestem bogaty!
 Alicya moja!
 Po chwili ogarnęło go znowuż zwątpienie.
 — Nie, to niemożliwe, to iluzya, ułuda, — powtarzał nękany niepewnością.
 — Trzeba się przekonać o prawdzie!
 Wzburzony, uradowany bez granic, wybiegł Cypryan, jak ongi Archimedes z wanny, gdzie odkrył swój sławny system, bez kapelusza i wpadł do domku Jacobusa Wandergaarta. Zastał starego szlifierza, próbującego wartość kamienia, który mu właśnie przyniósł kupiec Natan.
 — Ach, i pan tu jesteś, właśnie mi tego trzeba. Patrzcie panowie, co przyniosłem i powiedzcie, co to jest!