Strona:Juliusz Verne - Gwiazda Południa.pdf/128

– 120 –

mam zamiaru pytać pana o radę i pozwolenie!
 — Ach, dajcież pokój sprzeczkom, nie pora na to — zawołał pan Watkins.
 Przyznaj się, panie Méré, że nie możesz ręczyć, że uda ci się zrobić dyament tej samej wielkości, koloru i kształtu, przypuściwszy nawet, że szczęśliwym trafem i drugie doświadczenie będzie udatnem.
 Słowa pana Watkinsa były dość rozsądne. Bezwątpienia doświadczenie oparte było na zasadach nowoczesnej chemii, ale zachodziło pytanie, o ile traf nie przyczynił się do tak pomyślnego rozwiązania. Absolutnej pewności co do powtórnego udania się próby — mieć nie mógł.
 W tych warunkach odszukanie złodzieja stawało się sprawą naglącą.
 — Nie odkryto żadnych śladów zbiega? — zapytał Watkins.
 — Żadnych — odparł Cypryan.
 — Czy obszukano okolicę, obozowisko?
 — Z największą ścisłością — zapewnił Friedel. — Złodziej prawdopodobnie już w nocy uciekł, a dokąd, tego stanowczo orzec nie można.
 — Czy oficer policyi przeszukał jego chatę? — pytał dalej fermer.
 — Tak, ale żadnego śladu nie znalazł.